အနိွမ္ခံဘဝ

က်မတို ့ရဲ့ ပေလာင္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အမို်းသမီး ရင္ဆိုင္ၾကဳ ့ေတြ ့ေနရတဲ့ အနိွမ္ခံဘဝကို ေျပာျပခ်င္ပါ တယ္၊ က်မတို ့ ပေလာင္လူမ်ိဳးမ်ားသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္းမွာ အေနမ်ားပါတယ္၊  က်မတို ့ရြာမွာ အိမ္ေျခ ေပါင္း (၅ဝဝ) ေက်ာ္ရိွျပီး လူဦးေရေပါင္း (၂ဝဝဝ) ေက်ာ္ရိွပါတယ္၊ က်မတို ့ပေလာင္ လူမို်းမ်ားရဲ့ အဓိက အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္းမွာ ေတာင္ယာနွင့္လက္ဖက္ျခံလုပ္ငန္းမ်ား မီွဝယ္လုပ္ ကိုင္ စားသံုးၾကပါတယ္၊

က်မတို ့ယဥ္ေက်းမွဳ။ ဓေလ့ထံုစံသတ္မွတ္ခ်က္ အေပၚသံုးသပ္မယ္ဆိုရင္ အမ်ိဳးသားနဲ ့အမို်းသမီး ပါဝင္တဲ့ အခန္း႑ခဲြျခားေနသည္ကို ေတြ ့နရပါသည္။ ဘယ္ေနရာ အခန္း႑မဆို တန္းတူညီမွ်မွဳမရိွၾကဘူး။ အဘယ္ေၾကာင္းဆိုေသာ္ ယဥ္ေက်းမွဳေတြကိုၾကည့္ရမည္။ မိန္းကေလးေတြဆိုဖုန္နိမ့္တယ္ ေယာကၤ်ားေတြဆို ဖုန္းျမင္တယ္လို ့ယူဆၾကသည္၊

မိသားစုတစ္စုထဲမွာ သမီး(၂) ေယာက္ သား (၂) ေယာက္ တန္းတူရိွတယ္ေတာင္မွ သူတို႑ေလး ေယာက္ရဲ ့  အခြင့္ေရး ရယူမxက မတူညီ'ကဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႑ဆိုေတာ့ မိဘေတြက ေယာကၤ်ာဆိုတာ ပညာ တက္ရမယ္။ ျမင့္တဲ့ေနရာ ထိုင္ ရမယ္။ မိဘေတြလုပ္ေၾကြးရမယ္ဆိုတဲ့ယံုၾကည္ယူဆခ်က္ရိွေနပါသည္။   သားနွစ္ ေယာက္စလံုးက ေက်ာင္းျပီးတဲ့အထိ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရိွတယ္ ဒါေပးမဲ့ သမီးနွစ္ေယာက္က မူလ တန္း (သို ့) အလယ္တန္းအထိတက္ျပီးရင္ ေက်ာင္း ထြက္ရတယ္၊ မိန္းကေလးအလုပ္ေတြက ထမင္း၊ ဟင္း ခ်က္။ သန္းရွင္းေရး။ အဝတ္ေလွ်ာ္။ ကေလးထိန္း။ ညအျပင္မ ထြက္ရ။ ျမင္တဲ့ေနရာမထိုင္ရ။ ယဥ္ယဥ္ေက်း ေက်းေနထိုင္ရမယ္။ အသံမက်ယ္ရ။ ေက်ာင္းအျပီးတက္စရာမ လိုဘူး ဆိုျပီးေတာ့ သူတို႑ေယာကၤ်ာရရင္ သူေယာကၤ်ားလုပ္ေၾကြးလိမ့္မည္။ အျပင္ေလာကမွာ စီးပြားေရးသြားမရွာရ။ ခရီး ခဏခဏ မထြက္ရ။အျပင္ ေလာကမွာ စီးပြားသြားရွာရင္ မိန္းမပ်က္လို႑ သတ္မွတ္ၾကပါတယ္၊ အမို်းသမီးဆိုရင္ ကိုယ္ ရပ္ကိုယ္ရြာမွာ ေနျပီး လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရမယ္၊

ဒါေၾကာင္း မိသားစု စီးပြားေရး အဆင္မေျပဘူးဆိုရင္ မိန္းကေလးေတြက ေက်ာင္းထြက္ရတယ္။ မိဘေတြကို ကူရတယ္။ ပိုက္ဆံဝင္ေငြရွားရတယ္။ အျခားေနရာမွာ အလုပ္သြားရွာရတယ္၊  ေယာကၤ်ားေလေတြ ေက်ာင္း ျပီးတဲ့အထိ တက္ရတယ္၊ ေယာကၤ်ားေလေတြက ေက်ာင္းျပီးတဲ့အထိတက္ရတယ္၊ မိဘေတြက ေက်ာင္း ေတြေပးမထြက္ဘူး၊ တခို်႑က ေလးေတြဆိုရင္ မတက္ခ်င္တာေတာင္မွ မိဘေတြက အတင့္တက္ခိုင္းတယ္၊ အမိူ်သမီးေတြရဲ ့ဘဝကို ဘယ္ အလုပ္။ ဘယ္ေနရာမဆို အျခားသူတပါးရဲ့ ေအာက္မွာ ခဲြျခားဖိနိွပ္ခံရတာ ေတြ ့ရသည္၊ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ေနရာမွာဆို အမို်း သား က်ပ္ (၁ဝဝဝ) ရရင္ အမို်းသမီးက က်ပ္ (၅ဝဝ) ေလာက္ ပဲရတယ္။။ ဘာျဖစ္လို႑လဲဆိုေတာ့ အမို်းသမီးေတြ အားႏြမ့္တယ္ ေယာကၤ်ားအားေလာက္မလုပ္ နိုင္ဘူးလို ့ေျပာတယ္၊

ပညာေရးအပိုင္းမွာဆိုလည္း မိဘ။ဆရာ။မမ်ား။ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြကို ခဲြျခားခံရသည္သာမက အစိုးရခဲြျခား ခံမွဳေအာက္မွာ လည္းခံရတယ္၊ မိဘ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြက မိန္းကေလးေတြ ပညာတက္ျဖစ္စရာမလိုဘူး။ မိသားစုထဲမွာ ဧည့္သည္ေတြဘဲ။ ေယာကၤ်ားေလေတြဘဲပညာတက္ရမယ္၊ ေက်ာင္းမွာဆို ဆရာ၊မမ်ားေတြ က မိန္းကေလးနဲ ့ ေယာကၤ်ား ေလးကို ခဲြျခားျပီး ဆက္ဆံတယ္၊သူတို ့ ေယာကၤ်ားေတြကို ပိုခ်စ္တယ္ ဦး စားေပးတယ္။ တခါတေလ သူတို ့အမွား လုပ္မိေတာင္မွ မိန္းကေလးေတြကိုဘဲ အျပစ္တင္တယ္၊ ျပီးေတာ့ ေယာကၤ်ားေလးေတြဆိုရင္ သူတို ့ကိုင္ တဲ့ဘာသာရပ္ အလြယ္တကူေရြးလို ့ရတယ္။ အမိ်ဳးသား ဆိုတအား အခက္ခဲရိွတယ္၊ ဥပမာ - မိန္းကေလးေတြက ဆရာဝန္လိုင္း ယူခ်င္ရင္ ေယာကၤ်ားေလထပ္ အမွတ္မ်ားမွရ မယ္၊ တခါတေလ အမွတ္မ်ားတာေတာင္မွ အစိုးရကမေပးဘူး၊

ဒါေၾကာင္း ပေလာင္အမိူ်းသမီးမ်ားက အမ်ားအားျဖင့္ အိမ္တြင္းမွဳလုပ္ငန္းကို တာဝန္ယူရပါတယ္၊ အိမ္တြင္း မွဳအ လုပ္ေတြ အျခားေသာတာဝန္မ်ား။  မိသားစု စားဝတ္ေနေရး အဆင္ေျပဖို ့အတြက္ အျပင္အလုပ္ကို လည္း လုပ္ကိုင္ရပါတယ္၊ က်မတို ့က ကိုယ္ရပ္ကိုယ္ရြာမွာ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ ဖိေနမယ္ဆိုရင္ အမိ်ဳး သမီးတေယာက္ရဲ့ တက္လမ္း ေတြဟာ ေနာက္ေႏွးနိုင္ပါတယ္၊

က်မတို႑ အမို်းသမီးဘဝၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဝမ္းနည္းစရာ သနားစရာေကာင္းလွပါတယ္ ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ့ ေနရာတ ကာမွာ ခဲြျခားမွဳ၊ ကန္ ့သတ္မွဳ၊ က်ည္းၾကပ္မွဳေအာက္မွာ အျမဲတမ္းခံေနရတယ္။ အျပင္ဗဟုသုတ လည္း ဘာမွမရိွ၊ သူမ်ားသိတဲ့အရာ။ တက္တဲ့အရာလည္း ဘာမွသိေတာ့ အေတြ ့အၾကံဳဗဟုသုတနည္္း ပါးလာတယ္၊ အမ်ဳိးသမီးေတြက အိမ္မွာအျမဲတမ္း ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ စိတ္ေတြက က်ဥ္းၾကပ္လာတဲ့ အခိ်န္မွာ တခ်ိဳ ့အမ်ိဳးသမီးေတြဆိုရင္  စိတ္ဓါတ္ က်ျပီး စိတ္ေဖာက္ျပန္တတ္တယ္၊ အိမ္မွာပဲ နစ္ျမုပ္ေနမယ္ ဆိုရင္ ေလာကအေၾကာင္းကို ဘာမွမသိနိုင္ေတာ့ဘူး၊ အျပင္ေလာကနဲ ့ ေဝးလာတတ္သလို သူဘဝမွာ လည္း အထီးက်န္ လာနိုင္ပါတယ္၊ ဒီလိုျဖစ္ျခင္းအားျဖင့္ က်မတို ့ အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ ဘယ္ေနရာပဲသြားသြား သူမ်ားအနိွမ္ခံ ရတယ္၊ လိမ္စားခံရတယ္၊ မိမိကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ယံုၾကည္မွဳမရိွဘူး၊ အားငယ္စိတ္ေတြ လည္းျဖစ္လာတယ္၊ ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း မေျပာရဲ မဆိုရဲတတ္လူ ျဖစ္လာတယ္၊ နွစ္ေပါင္းေတြၾကာ လာေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြက သူတပါးကိုဘဲ အားကိုးခ်င္တဲ့စိတ္ေတြျဖစ္လာတယ္၊ ျပီးေတာ့ အမ်ိဳးသမီးလို ့ ေျပာလာရင္ အျပင္ေလာက အလုပ္ကို ဘာမွမလုပ္တတ္၊ မကိုင္တတ္၊ ဘာမွမသိဘူးလို ့ပတ္ဝန္းက်င္ ေတြ က တျဖည္းျဖည္းနဲ ့ လက္ခံလာၾကတယ္၊ အမ်ိဳးးသမီးေတြကိုယ္တိုင္းလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို လက္ခံလာၾက တယ္၊ ဒါဟာ မျဖစ္သင့္တဲ့ အရာေတြပါဘဲ။

အခုလက္ရိွအမို်းသမီးအေျခအေနျပန္သံုးသပ္မယ္ဆိုရင္ နိုင္ငံတကာမွာလူပ္ရွားမxေတြကို အမ်ိဳးသမီးပါဝင္ ႏွဳန္းက အရင္ကထက္ပိုျပီးတိုးတက္လာတယ္လို႑ ေျပာလို႑ရတယ္၊  ဒါေပးမဲ့ ခဲြျခားမွဳကရိွေနေသးတုန္း ပါဘဲ ဘာျဖစ္လို ့ဆိုေတာ့ တခ်ိဳ ့က ဘိုးဘြားစဥ္ကတည္း ဓေလ့ထံုစံအရ ခဲြျခားေနတာရိွတယ္၊ စကားပံု ၾကည့္ဆိုလည္း (မိန္းမဖ်က္ ျပည္ပ်က္၊ၾကက္မတြြန္ရင္ မိုးမလင္း) စသည့္ျဖင့္ အမို်းသမီးနဲ ့ အမ်ိဳးသားခဲြျခား တဲ့စကား ေတြကိုေဖာျ္ပၾကတယ္။ တခိ်ဳ႑အမ်ိဳးသား ေတြက အမ်ိဳးသမီးလုပ္တဲ့လုပ္ငန္း။ လွဳပ္ရွားမွဳကို အားမေပးၾကဘူး ဂရုမစိုကၾကဘူး။ လ်ွစ္လွဴရူေနတာ ေတြ ့ရတယ္၊ ဒါေၾကာင္း အမ်ိဳးသမီးေတြက ကိုယ့္ ကိုယံုၾကည့္မွဳေတြမရိွၾကဘူး။ ရတဲ့အခြင့္အေရးေတာင္မွ မသံုးရဲ ့ၾကဘူး။။

ဒါေ'ကာင့္ က်မတို႑က ဓေလ့ထံံုးစံ။ ယဥ္ေက်းမွဳေတြရဲ ့ ကန္ ့သတ္ခ်က္အရသံုးသပ္မယ္ဆိုရင္  တခ်ိဳ ့ဓ ေလ့ထံုးစံေတြက အမို်းသမီးဘဝကို တအားခဲြျခားဖိနိွပ္ခံေနတုန္းဘဲ။ က်ဥ္းၾကပ္မွဳကိုခံစားရတယ္၊ ဆိုေတာ့ တခ်ိဳ ့ယဥ္ေက်းမွဳေတြကို တျဖည္းျဖည္းျပုျပင္ ေျပာင္းလဲသြားဖို ့လိုတယ္လို က်မျမင္တယ္။ အဲလိုေျပာရင္ က်မတို ့ဓေလ့ထံုးစံ။ ယဥ္ေက်းမွဳေတြကို မေလစား။ ဂရုမစိုက္သ လိုေရာက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အမ်ိဳးသမီး အခြင့္ အလမ္းပိတ္ပင္တားဆီတဲ့တခို် ့အခ်က္ေတြကို ဥပမာ - အမ်ိဳးသမီးဆိုရင္ အိ္မ္တြင္းအလုပ္္ လုပ္ရ တယ္။ ပညာတက္စရာမ လိုဘူး စသည့္ခဲြျခားမွဳ- ေျဖာက္ဖ်က္သင့္ တယ္လို႑ ယူဆပါတယ္၊ ျပီးေတာ့ အမို်းသမီး ကိုယ္တိုင္လည္း သူမ်ားနဲ ့ရင္ေဘာင္တန္းေအာင္ အမို်းသမီးအခြင့္ အေရးအတြက္ ပါဝင္လုပ္ ေဆာင္ၾကပါ။ ရတဲ့အခြင့္အေရးေတြကို အဆံုးရံူးမခံပါနဲ ့ သံုးၾကပါ။။ အမ်ိဳးသားေတြလည္း အမ်ိဳးသမီးနဲ ့ အတူလက္တဲြေခၚ ေဆာင္ၾကပါ။ အမို်းသမီးအေရးေတြကို ျမွင္႑တင္ေပးပါလို ့က်မအၾကံျပဳလိုပါတယ္၊

Wrote by

လိုည္းလွားရိုန္း