စာေပယဥ္ေက်းမွဳကို ျမွင္႔တင္ရုံျဖင့္ မလုံေလာက္ေတာ့

အယ္ဒီတာ တအာင္းလူငယ္စာေစာင္

တအာင္းလူမ်ဳိးတို႔သည္ သမုိင္းဗီဇအရ ျမဳ႔ိျပတြင္ မေနထိုိင္လိုၾကပဲ ျမဳိ႔နဲ႔ေ၀းရာ ေတာေတာင္ ထူထပ္ေသာ ကမ္းပါးမွာ ပေ၀ႆဏီကတည္းက ယခုအထိ ေနထိုင္ၾက၏။ မိမိကိုယ္ကိုယ္ လည္း ေတာင္ကမ္း ပါ၌ ေ နေသာလူမ်ဳိး တအာင္း လူမ်ဳိးဟု ဂုဏ္ယူၾကသည္။ ဆက္သြယ္ေရး ခက္ ခဲေသာ ေတာေတာင္ မွာ ေနတဲ႔အ တြက္ ၾကာလာေသာအခါ သူ႔အရပ္ တြင္ စကားသံတစ္မ်ဳိး ကိုယ္႔အရပ္ ေျပာေသာစကားသံ တစ္မ်ဳိးေပၚ ထြက္ေလခဲ့ေတာ့သည္။

ဘယ္အခ်ိန္ကာလကတည္းက စကားသံကြဲေတြ ေပၚျဖစ္လာမွန္း မသိရေပမယ့္ လြပ္လပ္ေရးရျပီးေခတ္မွာ တအာင္း မွာ အနည္းဆုံး စကားကြဲေပါင္း(၁၉)မ်ဳိးရွိလာသည္၊ ေဒသအလိုက္ စကားစာေပရွိၾကေပမယ့္ ဘုံစကား ဘုံစာေပဟူ၍ မရွိပါ။ ဘုံစာေပ ဘုံစကားရွိရန္ အထူးလိုအပ္သည္ကို ၁၉၇၀-၀န္းက်င္က ပညာတတ္ တအာင္းလူငယ္ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားက ဂရုျပဳသိလာခဲ့ျပီး သူတို႔ေတြဟာ ဘုံစာေပ စကားေပၚထြက္ျဖစ္လာေအာင္ ၾကဳိးစား အားထုတ္ခဲ့သည္၊ သူတို႔ေတြရဲ႔ ၾကဳိးစားမွဳေၾကာင့္ ၁၉၇၁- ခု ၾသဂုတ္လ ၃၀-ရက္ေန႔မွာ ''ဆာမ္လုင္တအာင္းစာေပ ဆာမ္လုင္တအာင္းစကား''ကို တအာင္းေတြရဲ႔ ဘုံဘာသာ ဘုံစကားအျဖစ္ သတ္မွတ္ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ၄င္းအျပင္ တအာင္းေတြ ေနထုိင္ရာေဒသ အလိုက္ေကာ္မတီအဖြဲ႔ ဖြဲ႔ျပီး စာေပယဥ္ေက်းမွဳကိစၥေတြ ကို ေဖာ္ေဆာင္ၾက သည္၊ ၄-ႏွစ္ တစ္ၾကိမ္လည္း စာေပယဥ္ေက်းမွဳညီလာခံေခၚျပီး စာေပတိုးတက္ျမင့္မားေရး ကိစၥေတြကို က်င္းပႏုိင္ခဲ႔ၾကသည္။ ၾကီး မားေ သာ ေအာင္ျမင္မွဳ တစ္ခုျဖစ္ပါသည္၊ တအာင္းဘုံစာေပ ျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အားထုတ္ခဲ႔ေသာ လူငယ္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အေလးျပဳပါ၏ ေလးစားပါ၏။၂၀၁၁-ၾသဂုတ္လ ၃၀-ရက္သည္ အႏွစ္၄၀-ေျမာက္ တအာင္းစာေပယဥ္ေက်းမွဳေန႔ျဖစ္ပါတယ္-အႏွစ္(၄၀)ေျ မာက္ စာေပေန႔ကို တအာင္းေတြေနထုိင္ရာ အေျခခ်ရာ ေဒသတိုင္းတြင္ ခမ္းနားစြာက်င္းပခဲ႔ၾကပါသည္၊ ဒါကလည္း ၀မ္းေျမာက္စရာ ေကာင္းသည့္ အခ်က္ျဖစ္ပါေပ၏။ သို႔ေသာ္ အႏွစ္ေလးဆယ္ေအာင္ျမင္မွဳကို ဆန္းစစ္ၾကည့္ေသာ္ လုံေလာက္တဲ႔ ေအာင္ျမင္မွဳ မရရွိခဲ႔ပါ ။ ယေန႔မ်ဳိးဆက္သစ္ တအာင္းလူငယ္တုိင္းသည္ တအာင္းစာ မဖတ္တတ္ မေရးတတ္ေသးၾကပါ ခန္းမွန္းေခ်အားျဖင့္ ၇၀-ရာခိုင္ႏွဳန္းေသာ တအာင္း လူငယ္ေတြမွာ တအာင္းနာမည္ကိုပင္ မပိုင္ဆိုင္ၾကေပ (ဗမာ အမည္သာ ပိုင္ဆိုင္ၾကသည္) တခ်ဳိ႔မ်ားမူ မိမိကိုယ္ကိုု တအာင္းဟူ၍ပင္ အမ်ားသိရွိေအာင္ ထုတ္ေဖာ္ မေျပာဆို၀ံ႔ရဲၾကေပ။

လုံေလာက္တဲ႔ ေအာင္ျမင္မွဳ မရရွိရျခင္းအေၾကာင္းသည္ သက္ဆုိင္ရာ တာ၀န္ယူသူမ်ားက အလုပ္ေကာင္း မြန္ စြာ မလုပ္ျခင္း၊ အလုပ္လုပ္ႏုိင္တဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္မရွိျခင္း-မ်ားျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ဘ႑ာေငြေၾကးမ ရွိျခင္း သည္ လုံေလာက္တဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ မဟုတ္ဟုထင္ပါသည္။ အဓိက အေၾကာင္းရင္းမွာ အေျခအေနေတြ ကို ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္မရွိတာ ေၾကာင့္လို႔ေျပာရင္ မမွားႏုိင္ပါ။ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ရွိတဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာဆို ရင္ ဤစာေပယဥ္ေက်းမွုကိစၥသည္ ယခုကဲ့သို႔ အႏွစ္ေလးဆယ္ေလာက္ အခ်ိန္ယူစရာမလိုပဲ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ လုပ္ရင္ေတာင္ တိုးတက္မွဳေတြ ဧကန္ရမွာ အေသအခ်ာပင္ျဖစ္သည္။

ဒါေၾကာင့္ ပြင္းလင္းစြာ သုံးသပ္တိုက္တြန္းရေသာ္ တအာင္းတိုင္း တအာင္းကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ရေရးကိစၥကို အားသြန္ ခြန္စိုက္ ၀ိုင္း၀န္းၾကဳိးပမ္းသင့္ေၾကာင္း ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ကို ရျပီးပါက စာေပယဥ္ေက်းမွဳအခြင့္ အေရးသည္လည္း တပါ တည္း ရမည္ျဖစ္ပါေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ပါသည္။